وبلاگ شخصی مهران مافی

گیرم تمام شهر پر از سرمه ریز ها

خالی شده است مصر دلم از عزیزها

داش آکل و سیاوش و رستم تمام شد

حالا شده ست نوبت ابرو تمیزها

دیگر به کوه و تیشه و مجنون نیاز نیست

عشاق قانعند به میخ و پریزها

دستی دراز نیست به عنوان دوستی

جز دست های توطئه از زیر میزها

دل نیست آنچه جز به هوای تو می تپد

مجموعه ایست از رگ و اینجور چیزها

خانم بخند که نمک خنده های تو

برعکس لازم است برای مریض ها

چون عاشقم و عشق بسان گدازه داغ

پس دست میزنم به تمامی چیزها

اصلا قبول حرف شما ، من روانی ام

من رعد و برق و زلزله ام ، ناگهانی ام

این بیت های نفس گیر شعله خیر

داغ شماست خیمه زده بر جوانی ام

رودم ، اگرچه بی تو به دریا نمی رسم

کوهم ، اگرچه مردنی و استخوانی ام

من کز شکوه روسری ات کم نمی کنم

من ، این منِ غبار ، چرا می تکانی ام؟

بگذار روی دوش تو باشد یکی دو روز

این سر ، که سرشکسته نامهربانی ام

کوتاه شد سی و سه پل و دو پلش شکست

از بعد رفتنت گل ابرو کمانی ام

شاعر شنیدنی ست ولی دست روزگار

نگذاشت این که بشنوی یا بخوانی ام

این بیت آخر است ، هوا گرم شد بخند

من دوست دار بستنی زعفرانی ام

با من برنو به دوش یاغی مشروطه خواه

عشق کاری کرده که تبریز می سوزد در آه

بعدها تاریخ می گوید که چشمانت چه کرد

با من تنهاتر از ستارخان بی سپاه

موی من ماننده یال اسب مغرورم سپید

روزگار من شبیه کتری چوپان سیاه

هرکسی بعد از تو من را دید گفت از رعد و برق

کنده پیر بلوطی سوخت ، نه یک مشت کاه

کاروانی رد نشد تا یوسفی پیدا شود

یک نفر باید زلیخا را بیاندازد به چاه

آدمیزاد است و عشق و دل به هرکاری زدن

آدم ست و  سیب خوردن ، آدم ست و اشتباه

سوختم دیدم قدیمی ها چه زیبا گفته اند

«دانه فلفل سیاه و خال مه رویان سیاه»