وبلاگ شخصی مهران مافی

دوست می دارم من این نالیدن دلسوز را

تا به هر نوعی که باشد بگذرانم روز را

کامجویان را ز ناکامی چشیدن چاره نیست

بر زمستان صبر باید ، طالب نوروز را

عاقلانِ خوشه چین از سِرِ لیلی غافلند

این کرامت نیست ، جز مجنون خرمن سوز را

عاشقان دین و دنیاباز را خاصیتیست

کان نباشد زاهدانِ مال و جاه اندوز را

سعدیا دی رفت و فردا همچنان موجود نیست

در میان این و آن ، فرصت شمار امروز را

مثل آن چایی که می چسبد به سرما بیشتر

با همه گرمیم ، با دل های تنها بیشتر

درد را با جان پذیراییم و با غم ها خوشیم

قالی کرمان که باشی ، می خوری پا بیشتر

هر شب عمرم به یادت اشک می ریزم ولی

بعد حافظ خوانی شب های یلدا بیشتر

رفته ای اما گذشت عمر تاثیری نداشت

من که دلتنگ توام امروز ، فردا بیشتر

زندگی تلخ است ، از وقتی که رفتی تلخ تر

بعض جانکاه است ، هنگام تماشا بیشتر

هیچکس از عشق ، سوغاتی بجز دوری ندید

هرچقدر یعقوب تنها شد ، زلیخا بیشتر

بر بخار پنجره یک شب نوشتی : عاشقم

خون شد انگشتم بر آجر حک کنم : ما بیشتر...

هر چه در گوش زمین و آسمان گفتم نشد

من مگو های دلم را با جهان گفتم نشد

از دل جا مانده در آوار تنهایی نگفتم

از تو گفتم ، از تو خواندم

از شب بالا بلند گیسوانت

گریه کردم ، تن به تن با خاطرات ناگهانت ، بی بهانه

از تو دور و بی تو نزدیکم به پایانی که دیگر گفتنی نیست

جز برای گم شدن در یاد تو این قصه از سر گفتنی نیست...

از درد ترک خورده و از زخم کبودیم

کوهیم و تماشاگر رقصیدن رودیم

او می رود و هر وجبش لاله و نسرین

ما سنگ تر از سنگ ، همانیم که بودیم

ما عزتمان بسته به این است بسوزیم

با داغ عزیزیم که خاکستر عودیم

تن رعشه گرفتیم که با غیر نشسته است

از غیرتمان بود ، نوشتند حسودیم

پیگیر پریشانی ما دیر به دیر است

دلتنگ به یک خنده ی او زود به زودیم

بر سقف اگر رُستن قندیل فراز است

ما نیز همانیم ، فرازیم و فرودیم

بعد از تو اگر هم کسی آمد به سراغم

آمد ببرد آنچه ز تو تازه سُرودیم...